Panie, naucz mnie mówić,
nie jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący,
ale z miłością.
Spraw, bym potrafiła rozumieć,
i obdarz mnie wiarą przenoszącą góry
miłością.
Naucz mnie tej miłości,
która jest zawsze cierpliwa
i zawsze uprzejma,
nigdy zazdrosna, zarozumiała,
egoistyczna albo drażliwa;
miłości, która znajduje radość
w prawdzie, która zawsze jest gotowa
do przebaczania, do wierzenia,
do zaufania i do okazywania cierpliwości.
W końcu, gdy wszystkie rzeczy przemijające
rozpadną się i wszystko stanie się jasne,
spraw, bym mogła być słabym, ale trwałym
odbiciem Twojej doskonałej miłości.