Co masz, Panie, tak ciekawego do powiedzenia stworzeniu Twojemu, że go na pustynię wywodzisz? Oto to jedno, że jesteś Miłością i sam jeden godzien kochania, i że oprócz Ciebie i Twojej miłości, wszystko inne jest samą próżnością.
Bo choć zawsze i wszędzie nam to powtarzasz, ale we wrzawie świata nie słyszymy tego i nie rozumiemy, więc i wierzyć temu nie chcemy…
Ale tu, gdy dajesz dotykalnie zaraz uczuć tę prawdę, to tak łatwo się temu wierzy i tak żywo to czuje, że człowiek gotów wszystko porzuciwszy pozostać z Tobą, aby o Tobie tylko myśleć, Ciebie tylko znać, Ciebie kochać, dla Ciebie żyć i umierać, i jak święty Piotr na Taborze powtarzać: Dobrze nam tu być.